نر بالغ این پرنده بسیار زیبا و قابل توجه است. دارای منقار و صورت مایل به قرمز و یک هلال بزرگ سفید بالای سر است. در اطراف صورتش نیز مو دارد.سینه ی این پرنده، بنفش با دو خط سفید عمودی است. دو طرف آن قرمز و در پشت نیز دم نارنجی رنگ دارد. ماندارین ماده شباهت زیادی به ماده اردک جنگلی دارد با حلقه چشم سفید که یک خط از چشم تا پشت آن کشیده شده است.
هر2 پرنده تاج دارند اما تاج در پرنده ی نر بیشتر مشهود است. مانند بیشتر گونه های اردک، نر در فصل جفت گیری پرهایش ریخته و شیبه به اردک ماده میشود اما با این حال میتوان آن هارا از طریق منقار درخشان زرد-نارنجی و خط چشم کم رنگ و عدم وجود تاج (کاکل) در ماده از یکدیگر تشخیص داد. جوجه اردک های ماندارین از نظر ظاهری تقریبا شبیه به جوجه اردک های جنگلی و جوجه اردک های وحشی هستند اما با خط چشمشان از اردک های وحشی و جنگلی تمییز داده میشوند. خط چشم اردک های وحشی و جنگلی فقط دور چشمشان است در حالی که خط چشم اردک های ماندارین از چشم تا دمشان امتداد یافته است.
البته اردک ماندارین سفید رنگ نیز وجود دارد که ناشی از جهش ژنتیکی می باشد. با وجود اینکه ریشه این جهش ژنتیکی مشخص نیست، این طور تصور فرض شده که جفت گیری مداوم پرندگان با نسبت خانوادگی مشابه و همچنین اصلاح نژاد منجر به کمتر شدن ترکیبات ژنتیکی و در نتیجه ایجاد مشکلات ژنتیکی مانند آلبانیسیم گردیده.
این گونه از پرندگان در شرق آسیا بیشتر یافت می شوند. صادرات و خراب کردن جنگل ها که سکونت گاه این نوع پرندگان است باعث کاهش جمعیت در شرق روسیه و چین تا کمتر از 1000 جفت شده اما گمان میرود که در ژاپن هنوز 5000 جفت وجود داشته باشد. نزدیک به 7000 عدد در بریتانیا و بیشترین آمار در قاره اروپا در ناحیه برلین است.
در آمریکا نیز تعدادی از این پرنده قرنطینه شده (در شهر بلک مانتن و کارولینای شمالی) که تعدادشان محدود است. از صد ها پرنده ماندارین تعدادی از جمعیت وحشی که آزادانه پرواز میکنند در سونومای کالیفرنیا هستند